wrażenie, że się z tym uporał.

– Nie zabijaj jej – szepnął.
Dziwny odgłos. Stłumiony.
– Nie jestem w nastroju do żartów.
O nie. Nie mogła się teraz pokazać. Odwrócił się.
– Nadgodziny? Znowu? – Wyczuł jej irytację. Miał tylko nadzieję, że pozostali jej nie
Ale to nie jest Jennifer.
Marina del Rey twierdzi, że „Merry Annę” nie ma w porcie.
Nie chciał narażać Lorraine. Nie wiadomo, o co chodzi Jennifer, ale instynkt mu
złego? – W rzeczywistości ciągle obszczekuje yorki sąsiadów. Powinnam zaproponować ci
poruszały się szybko, napiął się nagle, zamiast rozluźnić.
Carlos znowu się stawiał.
Montgomery’ego. A co z twoim ojcem? Nie pomniejszaj jego zasług, na miłość boską. Możliwe, że któreś z nich jest nie tylko twoim kuzynem, ale przyrodnią siostrą lub bratem. Caitlyn zrobiło się niedobrze. Pamiętała, jak kiedyś, bawiąc się z Griffinem w wozowni, usłyszała jęk i skrzypienie sprężyn starego metalowego łóżka na strychu. Później, ukryta za traktorem, zobaczyła dwoje ludzi wymykających się tylnymi schodami. Światło księżyca wpadające przez okno pozwoliło jej rozpoznać własnego ojca i kobietę z potarganymi włosami. Zatrzymali się na dole schodów i kobieta pocałowała go długo i na-miętnie, ich usta zwarły się, a jego ręce objęły pośladki ukryte pod krótką letnią sukienką. - Później - zawarczał. - Nie zapomnij. - Głos miała niski i ochrypły. Zapaliła papierosa, a wtedy, w świetle zapałki, Caitlyn rozpoznała Copper Biscayne. Caitlyn wydała stłumiony okrzyk zaskoczenia, przez drzwi wyleciał nietoperz. - Ktoś tu jest - szepnęła Copper, ale ojciec Caitlyn tylko się roześmiał. - To tylko nietoperze. Jesteś cykor, idź już, głuptasie, zanim ktoś tu naprawdę przyjdzie. - Poklepał ją po tyłku i poszła, zgrzytając wysokimi obcasami, po żwirowej ścieżce prowadzącej do szopy i do drogi. Cameron obejrzał się, jakby chciał się upewnić, że nikt nie czai się w ciemnościach. Caitlyn wstrzymała oddech. Griffin patrzył na nią okrągłymi ze strachu oczami. Ojciec wyszedł i zamknął za sobą drzwi na zasuwę. Gdyby nie weszła schodami na strych, gdzie wciąż czuć było dym papierosowy, alkohol i zapach piżma, gdyby nie wymknęła się przez okno i nie zeszła po dębie, nie wydostaliby się z wozowni. Udało jej się wyjść, ale nigdy nie zapomniała tej nocy i zdrady ojca. Miała wtedy jedenaście lat, ale wspomnienie było tak żywe, jakby wszystko wydarzyło się wczoraj. Caitlyn nie wiedziała, jak długo Copper i jej ojciec byli kochankami, ale z pewnością wystarczająco długo, żeby począć jedno czy dwoje dzieci. Bękartów upartych jak jej ojciec. Wspomnienie ojca nawet jej nie zabolało. Nienawidziła go za życia i mogła równie dobrze nienawidzić go po jego śmierci, już dawno się z tym pogodziła. Nie winiła Biscayne’ów za to, że chcą dostać swoją część majątku. Uważała, że w pewnym sensie zasługują na nią. - Jezu, mają tupet - wyszeptała Amanda, podążając za spojrzeniem Caitlyn. - Wiesz, kim jest ten facet z nimi? To ich adwokat. Pochodzi z Nowego Orleanu, a jego interesy są tak ciemne, jak cień rzucany przez te dęby. Caitlyn nie odpowiedziała. Kiedy Sugar spojrzała w jej kierunku, szybko odwróciła wzrok i próbowała skoncentrować się na ostatnich słowach pastora. Stała przy grobie, mając po jednej stronie Troya, a po drugiej Amandę. Jej matka i Lucille siedziały na krzesłach ustawionych na sztucznej trawie, otoczonej kwiatami, które w tym upale zaczęły już więdnąć. Obok Troya stała Hannah, w ciemnych okularach, z ponurą twarzą i wzro-kiem wbitym w ziemię.
– Zawsze był. Dam sobie radę – mruknął Rick filozoficznie, choć w jego głosie pojawiła
Wybiegł z mieszkania i następnego dnia wniósł pozew o rozwód. Dobrze przynajmniej,

ciało. Teraz musiała wyciągnąć ręce, żeby nie stracić równowagi.
to pierwszy raz. Kopciuszek wkraczający do pałacu.
Sześć miesięcy temu Quincy rozpoczął prace badawcze. Próbował poddać szczegółowej
to, bo sama też nie potrafiła spojrzeć mu w twarz. Pewnie się zdziwił, kiedy
będą nas osłaniać. Wyciągnę od Ronniego więcej informacji na temat
mijałem myśliwską chatę. Z pewnością niedawno ktoś z niej korzystał.
zorganizuje pan na boisku punkt pierwszej pomocy. Zbierze pan wszystkie ranne dzieci.
powie ten Albert?
klawiaturę, skaner i kolorowy wyświetlacz na zewnątrz drzwi wejściowych.
– Całymi swoimi czterdziestoma kilogramami.
szakale. I... I... że szakale są wszędzie.
źródłem pani kłopotów.
- Nie miałam czasu - odparła, wzruszając ramionami.
nowoczesnego, w czternaście lat później – ale mogłaby przysiąc, że widzi krew na suficie.
głowę, łyczkami spijała szampana. Wreszcie pokój zaczął wirować,